Appendicitis staat bekend als een chirurgische aandoening, omdat het meestal vereist dat de ontstoken vermiforme appendix, een buisvormige uitsteeksel van de blindedarm, wordt verwijderd. Blindedarmontsteking ontstaat door infectie van de blindedarm, die vergroot en geïrriteerd raakt. Artsen beschouwen blindedarmontsteking als een medisch noodgeval en raden meestal een operatie aan, ongeacht het stadium van de ziekte. Hoewel de chirurgische behandeling van blindedarmontsteking bekend staat als veilig en betrouwbaar, ontwikkelen veel patiënten postoperatieve complicaties als gevolg van wanpraktijken. Er zijn ook verschillende gevallen bekend van onnodige appendectomie, uitgevoerd bij patiënten die uiteindelijk een gezonde blinde darm bleken te hebben.
Terwijl de chirurgische ingreep voor appendicitis in de vroege stadia van de ziekte weinig risico’s met zich meebrengt, verhoogt een gevorderde infectie van de blindedarm het risico op postoperatieve complicaties aanzienlijk. Het verwijderen van een ernstig zieke appendix is moeilijk en riskant, omdat de geopereerde patiënten snel na de chirurgische ingreep een sepsis of abces kunnen ontwikkelen. Zich bewust van dit feit, richten de meeste artsen zich op het tijdig opsporen van mogelijke symptomen van appendicitis bij patiënten. Geleid door de impuls om snel in te grijpen, voeren sommige artsen vaak ten onrechte een operatie uit op gezonde patiënten. In de afgelopen decennia zijn verschillende gevallen van onnodige blindedarmoperaties gerapporteerd en dit fenomeen doet zich ook nu nog voor.
De gevallen van onnodige blindedarmoperaties kunnen eenvoudig worden verklaard door de misleidende aard van deze veel voorkomende ziekte. Een blindedarmontsteking geeft vaak aspecifieke symptomen die misleidend kunnen zijn bij het stellen van de juiste diagnose. Appendicitis wordt vaak verward met verschillende andere inwendige aandoeningen die op symptomen lijken. Om de zaak nog ingewikkelder te maken, kunnen patiënten met een blindedarmontsteking soms asymptomatisch zijn. In zulke gevallen komen de specifieke symptomen van een blindedarmontsteking pas laat aan het licht, nadat de ziekte ernstig is geworden.
Hoewel artsen kunnen kiezen uit verschillende medische technieken om hun vermoedelijke diagnose te bevestigen, is geen van de tests die tegenwoordig beschikbaar zijn 100 procent betrouwbaar in het onthullen van duidelijke fysiologische tekenen van appendicitis. Gezien dit feit nemen chirurgen liever het risico om een gezonde blindedarm te verwijderen dan de ziekte verder te laten voortschrijden. Te laat ingrijpen kan fataal zijn voor mensen met een blindedarmontsteking en dat is de belangrijkste reden waarom chirurgen er vaak voor kiezen om tijdig een blindedarmoperatie uit te voeren bij patiënten die mogelijke klinische symptomen van de ziekte vertonen.
Het totale aantal gevallen van onnodige appendectomie is de afgelopen jaren licht gedaald. Uit statistieken blijkt echter dat op dit moment meer dan 9 procent van de pediatrische blindedarmoperaties wordt uitgevoerd bij patiënten die eigenlijk een gezonde blindedarm hebben. Dit is te wijten aan het feit dat zeer jonge kinderen en zuigelingen moeilijker correct te diagnosticeren zijn met een blindedarmontsteking. Daarentegen zijn gevallen van onnodige appendectomie bij volwassen patiënten tegenwoordig zeldzamer.
Momenteel kunnen malversaties en verkeerde diagnoses van appendicitis worden beschouwd als indicatoren voor het gebrek aan precisie van de bestaande medische technieken. Daarom heeft de moderne geneeskunde behoefte aan nieuwe, betrouwbaardere middelen voor het diagnosticeren van inwendige aandoeningen zoals appendicitis.